Vergeet Raymond Van Het Groenewoud. Twee meisjes op het strand? Vrouwen van tegenwoordig willen wel iets anders doen. Gaan bikepacken bijvoorbeeld. En al zeker als ze iets te vieren hebben. Ik trommelde drie van mijn beste fietsvriendinnen op om me te vergezellen op Bikepacking Taxandrië. 320 onvergetelijke kilometers die onze vriendschap nog hechter maakten.
Tekst en foto’s: Joyce Verdonck
O hell. Half augustus werd ik 50. Een getal dat al enkele maanden boven mijn hoofd hing. Onvermijdelijk kwam het naar beneden en stortte het zich over me uit als een venijnige meeuwenstront. De roep om een feestje klonk al maanden van tevoren. Nu ben ik niet zo’n fuifnummer. In plaats van dagenlange achterloop en geregel voor een feestje, ruil ik vakantiedagen liever in voor een nieuw fietsavontuur. Toen bleek dat mijn hechtste fietsvriendinnen niet eens in het land waren tijdens mijn verjaardag rijpte een plan. Wat als we gewoon eens met ons vieren een verlengd weekend zouden gaan bikepacken? En mijn verjaardag al wat vroeger zouden vieren?
Eisen afvinken
Er stonden wel een paar eisen op onze verlanglijst. Niet te ver van huis, zodat we weinig tijd verloren met transport. Geen ultralange afstanden en geen hoogtemeters omdat een van de vriendinnen een jonge mama is en nog niet veel heeft kunnen trainen. Een makkelijke route dus, liefst offroad, en liefst eentje waar we genoeg horecazaken vonden voor terrasjes onderweg. Enter Bikepacking Taxandrië. De route stond al een tijdje op mijn bucketlist. Ik heb PlugPlug Groote Heide al een paar keer gefietst en weet dat in de grenstreek van de Belgische Kempen en Nederlands Brabant nog meer lekkers in dat groot gravelparadijs ligt. De Taxandria Ultra eind juni 2024 misten we omdat onze triatlonclub dan een eigen wedstrijd organiseert en we daar alle vier nodig waren achter de schermen. Het voorstel voor de Taxandrië bikepacker kreeg al snel goedkeuring van de anderen.
Een groentje
Twee van de drie vriendinnen hadden al eerder met me gebikepackt. Eentje was nog groen achter haar oren en best nerveus voor vertrek. Had ze wel alles mee? De handige checklist die ik online had gedeeld, had ze helaas over het hoofd gezien. Gelukkig heb je voor drie dagen niet zoveel kledij nodig en hadden we de meeste noodzakelijke fietsspullen zoals een toolkit, kettingolie, een vodje, een EHBO-kit en pluggen al over de anderen verdeeld. De pech onderweg zou beperkt blijven tot één lekke band.
Ook de trein had ze nooit eerder genomen met de fiets. Nochtans een aanrader om de trein te nemen naar vertrekplaats Turnhout. Zowel begin- als eindpunt liggen in de buurt van het station van Turnhout. Dat je soms op onaangepaste perrons belandt waarbij je een doodsprong met je fiets van een steile trap moet nemen, neem je er gewoon bij. Zodra je thuis van je oprit bolt richting station, begint de reis. En op de trein is – als ie niet overvol zit – het heerlijk bijbabbelen.
Drie etappes
Voor diehards is de langste route in Taxandrië van 320 kilometer misschien in één dag te doen, wij kiezen voor een comforteditie en splitsen de route op in drie etappes. Twee dagen van 100 kilometer en eentje van 120 kilometer. Voldoende lang om sportief genoemd te kunnen worden en kort genoeg om onderweg tijd over te houden voor terrasjes en sightseeën. Twee terrasjes per dag zijn een must, hebben we ons voorgehouden.
Het parcours lost alle verwachtingen in. Op enkele korte modderstroken na is de route heel vlot berijdbaar. Taxandrië is een aaneenschakeling van vlotte grindwegen en bospaden. Zelfs het klein aandeel verharde kilometers vervelen geen seconde omdat die vaak eveneens door natuurgebieden leiden. Ik raak onderweg de tel kwijt van de borden die weer maar eens een nieuw natuurgebied aankondigen. Het is fijn dat we er met de gravelbike dwars doorheen kunnen. We zijn verbaasd over de vele meertjes die er verscholen liggen, de bossen die met wat verbeelding evengoed in de Hoge Venen zouden kunnen liggen en de wilde dieren – herten! - die voor onze wielen wegspringen. De Galloway-runderen zijn dan weer te lui om hun kont te lichten. De heide die begin augustus stilaan kleur bekent, is alleen maar bonus.
Een koninkrijk voor ons alleen
We laten geen gelegenheid voorbijgaan om de uitkijktorens op ons pad op te klimmen en van het uitzicht te genieten. Ligt dit echt zo dicht bij België? Zoveel natuur? En waarom komen we hier – behalve op zondagmorgen – zo weinig offroad fietsers tegen? Het valt op dat we op het Nederlandse deel van de route weinig wandelaars kruisen. Recreatie in Nederland is vaak goed opgesplitst. Wandelaars hebben hun eigen paden. Los daarvan ligt hier zoveel natuur dat je niet voor elkaars voeten loopt of rijdt. Dat verandert onmiddellijk als we de laatste dag de grens met België weer oversteken. Plots zijn er een pak meer toeristen om de weg mee te delen. Nee, geef ons dan toch maar de Nederlandse pracht en rust.
Er is een keerzijde aan de Nederlandse rust. Op dag één en drie komen we heel veel fijne terrasjes tegen. We moeten ons inhouden om niet elke tien kilometer te stoppen. Op dag twee fietsen we vaak van het ene natuurgebied naar het andere. Daarbij kruisen we af en toe een grote weg, maar geen horecazaken in de buurt te zien. We hebben wel proviand genoeg bij, maar een tosti of belegd broodje zijn een welkome afwisseling voor mierzoete energiebars. We nemen ons voor na de klim van de dag toch ergens eten te eten te scoren. Klim? Ja klim. Gulbergen is een voormalig vuilnisstort maar nu heraangelegd als groenzone. Op het dak van Brabant liggen fijne gravelpaden en singletracks. Twee keer moeten we die beklimmen. Boven speuren we met hongerige magen naar de dichtstbijzijnde stad Geldrop beneden ons. Google Maps leert ons dat daar heel wat eetzaken zijn. Het centrum ligt amper een kilometer van onze route af. Wat is een klein ommetje in ruil voor een goedgevulde maag?
Muggenspray
Het oorspronkelijke plan was trouwens om af en toe te picknicken. En bij warm weer in een meertje te springen. Van die plannen stappen we snel af. Op dag één stoppen we bij een bankje in een prachtig bos om onze lunch die we van thuis meebrachten op te eten. Al na 10 seconden worden we aangevallen door een zwerm muggen. Drie van ons reageren allergisch op de beten. Als ik een goede tip mag geven: neem in de zomer een krachtige insectenspray mee en smeer niet alleen je bloot vel in. Die rotbeesten steken dwars door je kleren heen. Vooral in bossen en de buurt van meertjes blijken ze actief. In heidegebieden en open vlaktes heb je er minder last van.
Wie de route aankoopt en downloadt krijgt trouwens een roadbook met handige tips en adressen voor onderweg. Omdat we heel last minute beslisten om erop uit te trekken, was het toch nog puzzelen om logement te vinden. Een vriend van me noemt me een ‘luxebikepacker’ omdat ik liever in hotels en B&B’s slaap dan in een tent. Heel veel logies zijn al volgeboekt. Uiteindelijk kies ik voor de eerste nacht een hotel in de buurt van Heeze en voor nacht twee een overnachting via Vrienden op de Fiets in Netersel. Deze Nederlandse organisatie biedt overnachtingen aan bij particulieren voor weinig geld. Er zijn honderden adressen in Nederland en zelfs een paar buiten de landsgrenzen. Eén nadeel: je kan via de website niet zien wat vrij is en wat niet. Het is dus even wat adressen mailen of bellen tot je prijs hebt. Nog een nadeel: er staan geen foto’s op de website. Het kan dus dik tegenvallen.
Partytime
Wij hebben evenwel geluk. Het ‘tuinhuis’ waarvan sprake op de website waarin we zullen slapen, blijkt een vrijstaande, grote woning die we helemaal voor ons vieren alleen hebben. Feest! Letterlijk! Laat vier vrouwen zonder hun man op reis gaan en het eindigt in een dansfeestje op zaterdagavond. Meer dan een living, Spotify en een versterkende box hebben we daarvoor niet nodig. (En mocht je het je afvragen. Ja, daar zijn foto’s van. Maar what happens in Netersel, stays in Netersel.) Als de ochtend nadien blijkt dat de vriendinnen achter mijn rug om met de eigenaars geregeld hebben dat de ontbijttafel versierd is met ballonnen en vlaggetjes voor mijn verjaardag is het weekend helemaal af. Beter kan een vriendinnenweekend niet worden.
Op de trein terug van Turnhout naar Gent wordt bitter weinig gezegd. We zitten bestoft en bezweet naast onze vuile fietsen. We scrollen door de foto’s die we onderweg genomen hebben. Nagenietend. Net niet indommelend. We denken allemaal hetzelfde: drie dagen zijn net genoeg om er eens echt helemaal uit geweest te zijn. En niet zo lang dat je zwaar aan je vakantiedagen moet zitten. Drie dagen lang hebben we zwans verkocht, gezongen op de fiets, gezonde lucht ingezogen, gelachen, ernstige gesprekken gehad, elkaar weer meer leren waarderen en de natuur dicht bij huis een warm hart toegedragen. Laat de plannen voor een vervolg volgend jaar maar komen.
Tekst en foto’s: Joyce Verdonck
Alle info over de route: Bikepacker Taxandrië
Comments